voedselbank

  Het is zover, ik ga in de supermarkt bij ons in het dorp zoveel mogelijk mensen motiveren om boodschappen te doen voor de voedselbank. Bij de ingang staat een vrijwilliger die mensen informeert en bij de kassa’s sta ik. Mijn karretje is beplakt met posters met het logo van de organisatie. Het zijn altijd enerverende uurtjes. De reacties van de mensen zijn heel uiteenlopend. Kanttekening is natuurlijk dat ik bijna elk gezicht hier ken, en zij kennen mij, min of meer.... Hier een paar voorbeelden.....

  Iemand komt door de schuifdeuren binnen en probeert de vrijwilliger te ontwijken, maar helaas wordt er toch aangesproken. Men schudt met het hoofd iets naar beneden geneigd... 

Deze groep mensen, constateerde ik, loopt op twee manieren vervolgens bij mij langs:

• Of men zegt gewoon gedag tegen mij, de vrijwilliger achter het karretje, en loopt met het hoofd omhoog langs geheel overtuigd van zijn of haar keuze.
• Of men kijkt volledig door mij en langs mij heen. Ik ben verandert in lucht. Mensen die normaal gedag tegen mij zeggen, oppervlakkige kennissen, kijken alleen maar in mijn karretje, alsof ze zich generen voor hun eigen gedrag.

  Ik heb dan een beetje moeite om mijn lach in te houden en niet gewoon zelf het initiatief te nemen in het groeten, maar dan zou ik hen nog meer in verlegenheid brengen. Kortom, zij hebben een probleem en ik niet.

  Dan blijft de gevende groep over. De mensen die je niet negeren. De mensen die aandachtig de instructie bekijken en nog even vragen wat er allemaal gegeven kan worden.

 ‘Slechts’ een pakje koffie of thee van een oudere, vergelijk ik in mijn hoofd met het penningske van de weduwe.

Kinderen die trots met een flesje afwasmiddel naar de kar lopen....

  Toch sprongen twee gevallen er specifiek tussenuit.

  Een echtpaar had boodschappen gedaan en de jongen bij de ingang gemist. Hij zal wel met iemand anders in gesprek zijn geweest of zo. Wanneer ze bij mijn karretje komen zegt de man: “Hé, nu hebben we niets gekocht voor deze luitjes”. Zijn vrouw zegt dat hij daar wel een beetje laat mee komt. De man loopt terug, laat zich uitgebreid informeren en loopt opnieuw de winkel in. Vervolgens pakt hij het eerste in aanmerking komende artikel, een pakje koffiemelk, en gaat achteraan in de rij voor de kassa staan. Zijn vrouw staat lacherig bij mijn karretje en ziet het allemaal aan. Kijk het was maar één pakje, maar ik heb de man verzekerd dat het wel een uniek exemplaar is. Lachend lopen ze beiden de winkel uit. 

  Later staat een mevrouw af te rekenen bij de kassa en roept mij met mijn karretje naar zich toe. “Ja, ik had alleen sigaretten nodig, maar dit is voor jullie”. Er ligt daar gewoon een berg boodschappen waar je een huishouden mee kunt voeden op een koude winterdag. Met alleen drie pakjes caballero loopt ze de winkel uit.

Echt de zonnestraaltjes van iedere vrijwilliger.

  Er is echt ontzettend veel opgehaald. De organisator hier in het dorp heeft de buit op de foto gezet.

  En ik, ik ken mijn pappenheimers weer na zo’n sessie......

PS: mocht je artikelen in je kerstpakket vinden die je hoogstwaarschijnlijk in de toekomst weg gaat gooien....omdat de houdbaarheidsdatum is verstreken of zoiets....informeer even naar een adres bij jou in de buurt om het in te leveren bij de....VOEDSELBANK.