oorverdovend

  Handelingen 15 vers 1 en 2. Er ontstond een hooglopende discussie of volwassen ‘nieuwe broeders’ besneden diende te worden. In vers 11 wordt dit weerlegd en in vers 12 wordt de Heer geprezen om zijn wonderen onder de heidenen.

  De gemeente zit bijeen in het zaaltje waar, zoals vele malen hiervoor, de vergadering wordt gehouden. De gehele dag pakken wolken zich al samen, en stort de hemel regelmatig zijn voedende water over de aarde uit. Tegen de ramen hamert de regen, en ook hierbinnen is de atmosfeer onstuimig. Het is dan ook niet zomaar een vergadering. In deze vergadering gaat het niet over wie volgende week de bloemen voor de eredienst gaat verzorgen, of welke dames verantwoordelijk zijn voor de reiniging van de kerkzaal. Nee, in deze vergadering lijkt het wel of de geesten van de tijd samenpakken. De onderwerpen zijn zwaar en gewichtig. Doop en Avondmaal. Oud en Nieuw. De één vindt het zus en de ander zo. Als bokken keren mensen de horens naar elkaar. De gemoederen lopen hoog op. 

  De oude Hendrik zag het niet zitten om naar de vergadering te gaan.
Hij zat heerlijk in zijn leunstoel en de TV gids had een fijn programma in het vooruitzicht gesteld. Na een dutje volgend op een heerlijke warme maaltijd had hij zich al helemaal ingesteld op een knus avondje. Toen ging de telefoon en werd hem gevraagd of hij behoefte had aan een lift. Hij moest het helemaal zelf weten hoor, maar zij stonden voor hem klaar. Helaas, weg avondje, want Hendrik zag dit wel als een vingerwijzing, deze onverwachte “taxi”. Moedig trok hij zijn schoenen aan en kijkend door het beregende raam wachtte hij op zijn chauffeur.

  Daar zat hij dan, tussen de kibbelende gemeenteleden. Ieder wilde zijn stem goed laten horen, en zijn mening laten gelden. Doop aan kinderen is passé, laten ze zelf beslissen. Een ander vond dit juist helemaal niets. Hendrik werd er moe van, en af en toe zette hij gewoon even zijn hoorapparaat wat zachter, en toen de discussie erg hoog opliep zette hij hem resoluut uit. Wat Hendrik ook hoorde, het waren enkel en alleen mensenstemmen, hij hoorde de stem van ‘De Heer’ er niet doorheen. 

  Wat heerlijk zeg, zo in de gehoorapparaatstilte. Hendrik dommelt wat weg, hij slaapt niet, maar zijn ogen staren in de verte. Hij is even ver van hier. Zonder het geluid van de regen buiten, en het gedonder binnen, komt er een lied in zijn hoofd. Een deuntje neemt zijn geest over, en zonder dat hij het weet zit hij zachtjes de melodie te neuriën. Niet iedereen neemt deel aan de woordenwisseling en zij horen de bibberige tonen van de oude man. Een baldadige tiener neuriet mee, en langzaam nemen meer mensen dit over. De discussie verstomd wanneer de tonen zich langzaam vormen tot woorden, en uiteindelijk kunnen zelfs de heethoofden niet anders dan meezingen, en de eer aan de Enig Heersende Macht te zingen.

U zij de glorie, opgestane Heer,

U zij de victorie, nu en immermeer.

Uit een blinkend stromen daalde d’engel af,

heeft de steen genomen van ‘t verwonnen graf.

U zij de glorie, opgestane Heer,

U zij de victorie, nu en immermeer. 

Zie Hem verschijnen, Jezus, onze Heer,

Hij brengt al de zijnen in zijn armen weer.

Weest dan volk des Heren blijde en welgezind

en zegt telkenkere: “Christus overwint.”

U zij de glorie, opgestane Heer,

U zij de victorie, nu en immermeer.

Zou ik nog vrezen, nu Hij eeuwig leeft,

Die mij heeft genezen, Die mij vrede geeft?

In zijn godd’lijk wezen is mijn glorie groot,

Niets heb ik te vrezen in leven en in dood.

U zij de glorie, opgestane Heer,

U zij de victorie, nu en immermeer.

Wat is nu de moraal van dit verhaal. Wij gaan vaak in discussie over van alles en nog wat, en de gemoederen lopen soms hoog op. Ik denk dat we onze plaats telkens weer zullen weten wanneer we tussen vergaderingen door de Heer zouden loven. Niet onze wil, maar Uw wil geschiede. Dan laat je misschien wat minder vaak jouw haan koning kraaien. Luister in liefde, als een mens gered door genade, naar je broeders en zusters in de gemeente en de ware Geest zal zich uiteindelijk manifesteren.