Door één deur (tje)

Bij Handelingen 19 vrs. 19 en 20

Efeze had een florerende haven, maar werd steeds meer economisch afhankelijk van het toerisme vanwege de tempel die er stond voor Artemis, godin van de vruchtbaarheid.

 Ik zat gisteren naar een aflevering van ‘De wereld draait door’ te kijken. Steeds meer wordt er op de radio gewag gemaakt over de items die in dit programma worden behandeld. Vandaar dat ik het tijd vond om eens wat afleveringen te bekijken. En inderdaad, de interviews zijn interessant en er zit vaart in het programma. Het kijkt lekker weg. 

  Er is een item waarin Matthijs van Nieuwkerk een korte inleiding geeft bij stukjes uit televisie programma’s. Deze zijn heel vermakelijk. Versprekingen, valpartijen en grappige sketches passeren de revue. Geboeid zit ik aan de buis gekluisterd en een glimlach siert mijn gezicht. Dan komt er een filmpje waarin een Amerikaanse TV dominee wordt geïnterviewd door een Nederlander. 

  De Nederlander staat met een bijbel in zijn hand en de TV dominee zegt iets in de trant van: “Halleluja, praise the Lord”. 

  De Nederlander zegt: “Weet je hoe je dat in het Nederlands zegt: GVD”. 

  De dominee lacht zijn meest blinkende glimlach en zegt recht in de camera: “Halleluja, GVD”. 

  De zaal ligt plat, en ik kan er niet aan ontkomen, ik lach ook. En daar zit hem nu net de angel, ik vind dat ik er niet om mag lachen, maar hij is er toch, die lach. 

  In dit land hebben we vrijheid van meningsuiting. Je kunt het niet verbieden dat een dergelijk iets op de TV komt. 

  Nederland, vrijheid blijheid. Alleen zo kunnen we met elkaar door één deur blijven gaan. Ieder zijn dingetje, ieder zijn groepje en ieder zijn humor.

  De televisie kan wel uit. Ik ga even op de bank liggen...knijp mijn ogen dicht tegen het zonlicht...zak weg...ik droom...Efeze 2012... ik loop door een winkel......

Bidden? Helpt!

  Soms kunnen we onze emoties niet meer aan. Dat kan om verschillende redenen zijn. We lopen over van vreugde of we lopen over van verdriet. Hoe dan ook, er komt ineens een punt waarop we de emmer van onze emotie over voelen lopen.

  Een zangeresje met een goede kritiek, in één van die talentenshows die Nederland tegenwoordig rijk is, slaat haar handen ineen. Verbijstert door het feit dat men haar zo geweldig vindt. Het emmertje loopt over en ze springt een gat in de lucht, emotie in zijn pure vorm. Een gericht “Yes” klinkt uit haar mond, als een gebed. Het gaat verder dan een reactie van mens tot mens. Het is een reactie naar binnen en naar boven, daar waar ‘iets’ zich aan laat spreken. 

  Het tegenovergestelde is natuurlijk iemand die slecht nieuws krijgt. Ook bij zo iemand loopt het emmertje over. Soms direct, maar vaak in de besloten kring van geliefden of wanneer men eindelijk alleen is en de volheid van het slechte nieuws over zich heen laat gaan. Ineen krimpend kermt men gericht naar binnen en naar boven, daar waar ‘iets’ zich aan laat spreken.

  Het zit in ons, het is ver weg, maar wanneer het emmertje overloopt, spreken we het aan. Bidden is een natuurlijk iets. We doen het allemaal. Bidden, mediteren, hoe je het maar noemen wilt. We kijken omhoog.

verschillen in de kerk

  Waarom toch al die verschillen in de kerk??

  Waarom predikt de één dit, en de ander dat..?

  Zijn er soms mensen die niet toegelaten werden tot de Evangelische tak, daar ze geen volwassen doop hadden ontvangen? Geen volwassen doop....geen aandeel in de gemeenschap. Al ben je gedoopt als kind, en heb je als volwassene die doop bevestigd met je ‘ja’ woord bij je belijdenis. Helaas pindakaas. Niet genoeg, niet compleet. 
  Vanuit de traditionele kerk wordt er al niet beter gereageerd. Ik heb het verhaal gehoord van een voormalig Evangelisch gedoopt lid, we noemen hem Ed. Deze is echter omgevallen met die poppenkast, zoals Ed dat zelf noemt. Nu Ed zich heeft gewend tot een doorsnee Nederlands Hervormde kerk kreeg hij te horen dat hij niet aan het avondmaal mocht, omdat hij geen belijdenis had gedaan. Op zijn argument, dat hij volwassen gedoopt is en hij het onnodig vindt om de belijdenis die hij daarbij heeft afgelegd nog eens te herhalen, was het antwoord: helaas pindakaas, niet genoeg, niet compleet. In tweede instantie heeft de dominee over zijn hart gestreken en hem uitgenodigd aan het volgende avondmaal deel te nemen, maar de dominee is zover ik het begrijp teruggefloten door de kerkenraad. Ed was hier zo ontdaan over, dat hij er vol sarcasme over sprak.

  Toen ik het laatste verhaal vertelde aan onze, over het algemeen, rustig kalme dochter, schoot zij volledig uit haar slof. Het zal toch niet waar zijn. Verbijsterd en hoofdschuddend keek ze me aan.

Dit brengt me tot de volgende anekdote.

  Komt een gelovig man in de hemel. Samen met Petrus is hij op weg.

slapeloosheid

  Heb ik in een vorig blog de loftrompet geblazen over mijn drie katten, moet ik vandaag toch ook een tipje van de negatieve sluier oplichten.

  Ik kamp nog steeds met een vervelende hoest. Nadat ik mij ter rustte heb gelegd begint     de keel weer zijn aandacht op te eisen. Eénmaal met mijn hoofd op het kussen lijkt al mijn gevoel zich te concentreren op dit kleine lichaamsdeel. Na een korte nachtrust ontwaak ik om ca. 2.00 uur en begin opnieuw te hoesten. Uiteindelijk ben ik het geblaf zat en besluit even naar beneden te gaan en een kopje thee met honing voor mezelf in elkaar te flansen.   

  Wanneer ik de kamer binnenkom staan daar al twee slaperige broederlijke koppies op me te wachten. Ze horen me natuurlijk aankomen en denken: “Hé, is het nu al morgen?” De derde en wat oudere kat piept met zijn kop boven een kartonnen doos uit, een restant van de boodschappen van gisteren, die hij zich heeft toegeëigend. Het duurt vervolgens niet lang of het echte circus begint. De oude heer wil zo nodig naar buiten en de twee broertjes krijgen nachtelijke energie en zitten elkaar luidruchtig achterna. Kijk, dit alles bij elkaar houdt mij meestal tegen om uit bed te gaan. Katten hebben geen horloge om. Hun innerlijke klok gaat volledig met de realiteit aan de haal bij zo’n ongewone actie van hun vrouwtje. Hun realiteit is: vrouwtje beneden...ochtend!

  We zijn inmiddels een kwartier verder. De thee staat op temperatuur te komen, broertjes rennen nog steeds door de kamer en de oude heer probeert nog steeds al rond paraderend mij naar de achterdeur te lokken en mauwt, zacht doch dringend, als een terzijde geschoven muurbloempje.

  De thee is na een half uurtje op en de ogen worden zwaar. De drie viervoeters hebben inmiddels een nieuwe slaapplaats ingenomen en het wordt tijd om weer naar bed te gaan.

  En eh..katten, ik zou ze toch echt niet willen missen.

verwarming

  Wanneer men woont in een oud huis, dient men op de hoogte te zijn van de gebruiksaanwijzing van het huis. Dit bewijst het volgende verhaal.

  Er was eens een jongen, we noemen hem Sven. Hij woonde op kamers en tezamen met 2 meiden deelde hij de bovenverdieping van een voormalige bakkerij annex woonhuis, uit het begin van de vorige eeuw. 

  Op de overloop bevindt zich de gemeenschappelijke keuken. Onder het schuine dak is een  kleine deur die leidt naar de ruimte waar zich de verwarmingsketel bevindt. Ze hebben elk uiteraard een eigen kamer.

  De dames gaan gebukt onder het regime van deze jongeman, die denkt dat hij vanwege zijn leeftijd de lakens uit kan delen. Ze komen regelmatig in verzet tegen zijn onbegrijpelijke huisregels. Zoals de meeste dames gewoon zijn, laten ze hun frustraties flink oplopen. Uiteindelijk resulteert dit in een ongecontroleerde woede uitval, die dan weer niet begrepen wordt door Sven. Het lijkt zo net het verhaal van een doorsnee huwelijk, maar dan met één heer en twee dames. Enfin, terug naar het probleem.

  In de keuken hangt een radiotor om het geheel te verwarmen. Deze staat zomer en winter aan. Dit tot groot ongenoegen van de dames. ‘s Zomers, wanneer het zonnetje zijn warme stralen op het dak laat rusten zetten de dames, zodra ze thuiskomen, de verwarming uit, gooien het raam open en snuiven het inmiddels opgestoken verkoelende windje op. Even lekker luchten maar.... dan verschijnt Sven. Achter de rug van de dames om klapt hij het raampje dicht, omdat hij het vindt tochten. Vervolgens draait hij de verwarming aan. De dames horen het dichtklappen van het raampje en het daaropvolgende draaien aan de verwarming met grote ergernis aan. Uiteindelijk komen ze in verzet en confronteren Sven met zijn belachelijke actie. Sven antwoordt dan steevast met: “Jullie kennen dit huis nog niet. Het is nodig anders gaat het niet goed met de ketel. De verwarming moet aan!” 

  Sven heeft zich ingeschreven voor een woning, zodat hij eindelijk echt op zichzelf kan. Het behoeft geen betoog dat de dames zijn uiteindelijke vertrek met vreugde beleven. Ze kunnen hun geluk niet op en wanneer ze van hun studie thuis komen genieten ze van het feit dat de verwarming uit is en het raam wijd open kan staan.

  De avond valt en de dames maken zich op om van hun nachtrust te gaan genieten, maar ze voelen zich niet op hun gemak. Een vreemd geluid lijkt het bovenhuis te zijn binnengedrongen. Het valt bijna niet te lokaliseren. Twee dames, wat schrikkerig op zoek naar de oorzaak van dit schurende en slijpende geluid. Alsof er ergens iemand aan het zagen is. Ja, hoe klinkt het nu eigenlijk. Uiteindelijk wijzen hun oren als een loepzuiver kompas richting keuken. Het geluid komt vanachter het deurtje van de ketel. Goede raad is duur. Beiden hebben weinig zin om zich in het hok te wagen. Dan gaat er een lichtje op: “Zou dit iets met de radiator te maken hebben. Moest hij daarom altijd aan van Sven?” Ze draaien de knop om. Na enige tijd en wat gehik en gezucht vanachter het deurtje vandaan, zwijgt het schurende geluid. De woeste ketel hervindt zijn rust.

  Ik ben benieuwd naar jullie volgende ontdekking want... ja dames, een oud huis heeft een gebruiksaanwijzing.

'ontstressen'

Wie had dat ooit kunnen denken, Irene in de revisie. 

Lang heeft het autootje doorgesukkeld, maar nu moet het toch even nagekeken worden. Volgende week heb ik een afspraak met een deskundige en dan zal blijken of een likje verf voldoende is. Mocht dit niet het geval zijn, dan moet misschien de motorkap open. Ik ga natuurlijk uit van het eerste. 

Hier thuis slijt ik mijn uren. Ik doe niet veel daar ik tevens geveld ben door een vervelende verkoudheid. Mijn keel lijkt wel schuurpapier en ik hoest me de nacht door. Wanneer ik me ‘s morgens heb aangekleed ligt daar de hele dag voor me. Lezen kan ik niet, geen concentratie genoeg voor. Ik zit maar een beetje en doe de hoogst nodige boodschappen. 

Gelukkig ben ik niet alleen. 3 katten zijn de gehele dag om mij heen. Er is er altijd wel één die om aandacht vraagt en die geef ik graag. Katten hebben het ideale leven en het ideale karakter. Zij doen echt helemaal niets tegen hun zin. Ze slapen een gat in de dag. ‘s Morgens, ‘s middags en een groot deel van de avond liggen ze, ofwel gestrekt, ofwel opgerold, in een jaloersmakende slaaphouding. 

In de Bijbel staat: “Aanschouw de mieren gij luiaard”. Er had voor mij achter kunnen staan: “Kijk eens naar een kat gij gestreste”. 

Niets kan een mens, in ieder geval mij, een rustiger gevoel geven dan een spinnende kat op schoot of naast je op de bank. 

Ze leren me te ‘ontstressen’, helemaal gratis voor niets.