Bidden? Helpt!

  Soms kunnen we onze emoties niet meer aan. Dat kan om verschillende redenen zijn. We lopen over van vreugde of we lopen over van verdriet. Hoe dan ook, er komt ineens een punt waarop we de emmer van onze emotie over voelen lopen.

  Een zangeresje met een goede kritiek, in één van die talentenshows die Nederland tegenwoordig rijk is, slaat haar handen ineen. Verbijstert door het feit dat men haar zo geweldig vindt. Het emmertje loopt over en ze springt een gat in de lucht, emotie in zijn pure vorm. Een gericht “Yes” klinkt uit haar mond, als een gebed. Het gaat verder dan een reactie van mens tot mens. Het is een reactie naar binnen en naar boven, daar waar ‘iets’ zich aan laat spreken. 

  Het tegenovergestelde is natuurlijk iemand die slecht nieuws krijgt. Ook bij zo iemand loopt het emmertje over. Soms direct, maar vaak in de besloten kring van geliefden of wanneer men eindelijk alleen is en de volheid van het slechte nieuws over zich heen laat gaan. Ineen krimpend kermt men gericht naar binnen en naar boven, daar waar ‘iets’ zich aan laat spreken.

  Het zit in ons, het is ver weg, maar wanneer het emmertje overloopt, spreken we het aan. Bidden is een natuurlijk iets. We doen het allemaal. Bidden, mediteren, hoe je het maar noemen wilt. We kijken omhoog.

  Heeft het met geloven te maken? In principe niet. De Bijbel, de kerk, het zegt veel mensen helemaal niets. Ben je Christen, gedraag je niet hoogmoedig tegenover iemand die dat niet is en zegt wel te bidden. Ik heb dit één keer meegemaakt. Een gelovig collega zei tegen een ongelovige collega snoeihard: “Jij kunt niet bidden, want jij gelooft niet!” Zelden heb ik een dommere uitspraak aangehoord en ik ben opgekomen voor het ‘ongelovige’ gebed. 

Mensen blijven bidden, elk op hun eigen manier. Zoeken naar dat wat ongrijpbaar is, soms blij en soms verdrietig.

  Zelf ben ik traditioneel kerkelijk opgevoed. En 'kerkelijk' geloven doe ik nog steeds. Bidden is voor mij onlosmakelijk verbonden met de enige God. Bidden doet mij ook denken aan dit nummertje uit 1970. Ik moet dus zo ongeveer 11 of 12 zijn geweest toen dit op de radio klonk. Is het nu een christelijk lied, ja of nee. Die vraag stel ik me nog steeds. Het is een gaaf muziekstukje met een diepere tekst.. 

  De geluidsopname is misschien niet zo geweldig. Maar als voormalig orgelspeelster heb ik grote bewondering voor de muzikale gave en de lichamelijke flexibiliteit die deze jongeman laat zien. En ja, ik deed het met handen en voeten, voorwaar geen sinecure. Het zou me nu echt niet meer lukken, dus verzoeknummers worden niet gehonoreerd.