donderdag 29 oktober 2015

Dijk van een verhaal 29 oktober 2015


 

 
Blokkendoos
 
  Het is vandaag een prachtige dag. De zon schijnt en zet de herfstkleuren in vuur en vlam. Vanmorgen dus maar weer lekker aan de wandel op de dijk. De werkzaamheden beginnen aardig op te schieten. Het laatste traject wordt afgerond en binnen een week kunnen we weer over de originele weg rijden, zo verneem ik van een man die met een bezem rondloopt.  Ik zie dat er wordt begonnen om het fiets cq. wandelpad te effenen. Nog even geduld en dan kan ik weer voortschrijden op het talud. Eindelijk weer uitkijken over het water en dromen over de verre einders die ik telkens in het vizier heb. Als ik zo loop kan ik in de verte de hoge gebouwen van Rotterdam zien. Een van de nieuwste aanwinsten, de Blokkendoos (van Rem) in de volksmond, kan ik zien. Het gebouw staat vlakbij de Erasmusbrug en ervoor meren de schepen van de Holland Amerika Lijn af. Grote passagiersschepen van de hele wereld gooien hier hun trossen uit. Maar dat trekt mijn aandacht niet als ik daar zo op de dijk loop.

  Nee, het schijnt dat Madonna een appartement heeft gekocht in de Blokkendoos. Ergens op één van de bovenste verdiepingen houdt zij domicilie. Het is geen permanente bewoning, maar toch. Het zou zomaar kunnen dat wij op afstand oog in oog staan, want het appartement bevindt zich aan de zijde die ik kan zien. Zelf zou ik nooit in een dergelijk hoog gebouw willen wonen. Ik voel me al hoog verheven als ik bij mijn zus op de 4e etage van de flat over de galerij loop. Ik kijk dan angstvallig naar beneden en ben blij als ik het flatje van mijn zus binnen kan stappen. Volgens haar moet je van een hogere verdieping springen om daadwerkelijk te ‘springen’, maar ik vind het hoog genoeg. Enfin, terug naar de dijk en naar Madonna.

  Terwijl ik loop over de dijk kijk ik dus naar die Blokkendoos en prijs me gelukkig. Ik heb dan niet zoveel poen als Madonna. Ik kan me ook niet beroepen op succes en heb geen woningen op alle continenten, maar ik heb wel vrijheid en die dijk. Ik loop hier met mijn voeten op solide klei. Zij staat daar hoog verheven op haar balkonnetje op de misschien wel 30e verdieping. Ik kijk haar denkbeeldig aan en zwaai. Kom, loop een eindje met me mee. Even buiten de publiciteit en in de anonimiteit. Heel even genieten van de wind in je haren en de zon op je gezicht. Zonder beveiliging, zo veilig als wat. Kom Madonna, kom uit je ivoren toren, want hier kun je de vogeltjes horen.
 
 

woensdag 14 oktober 2015

Dijk van een verhaal 14 oktober 2015


 
 
Wintergezicht 4 februari 2015
 
 
Ik loop langs de dijk. Dat doe ik bijna elke doordeweekse dag. ’s Morgens om een uur of negen de wandelschoenen aan en de dijk op. Heen en terug naar de ‘Molen de Regt’. Nog niet zo lang geleden liep ik dan boven op het talud. Ik kon dan uit kijken over de rivier en aan de andere kant over de daken van ons dorp. Een inspirerende wandeling. Elke keer anders. Soms warm. Soms koud. Soms winderig en soms helaas ook regenachtig. Helemaal nat geregend thuiskomen. Ja, dat hoort erbij.
Het pad was erg smal. Niet meer dan een meter breed en soms minder vanwege de overgroeiende vegetatie. Ergerlijk vond ik dat. De breedte van dat pad. Als je samen met iemand loopt kun je nauwelijks naast elkaar lopen. Komt er dan een tegenligger dan moet je achter elkaar gaan lopen en stokt het gesprek. Tenzij je al schreeuwend tegen de wind in je praatje af maakt en het hele dorp op de hoogte stelt van je relaas. Sommige tegenliggers nemen het dan ook nog niet zo nauw met de ruimte die je nodig hebt en duwen je richting grashalmen. Daar waar menig hondendrol op de loer ligt om je schoenen te bevuilen. Een asociaal pad. Ik kan niet anders zeggen.
 
Maar goed, terug naar het feit dat ik de wandeling ’s morgens over het algemeen in mijn eentje doe. Nog steeds ergerde ik me over de breedte van het pad. Tot ik tot een verbazende conclusie kwam. Het pad is helemaal niet asociaal, maar juist heel erg sociaal. Ik zal het u proberen uit te leggen.
Vroeger liep ik niet enkel en alleen over de dijk. Mijn tocht begon altijd door het dorp heen en ging vervolgens dan ter hoogte van ‘Molen de Regt’ de dijk op. Als je beneden door het dorp loopt is het niet gebruikelijk dat je ‘deze en gene’ groet. We lopen als stadse individuen langs elkaar heen, tenzij je de tegenligger in kwestie bij naam en toenaam kent. Dan kan er nog wel een ‘hallo’ vanaf. Anders is het op de dijk.
Op het smalle pad, waar je elkaar bijna niet kunt passeren zonder aan te raken, kun je dus letterlijk niet om elkaar heen. Het zou toch van de zotte zijn dat je een dorpsgenoot dan passeert zonder een enkele groet. Soms een formeel  ‘goedemorgen’ en soms simpel  ‘hallo’. Je komt er voor je goeie fatsoen niet onderuit. Zo is mijn kijk op dit smalle pad door de jaren heen veranderd. Eerst was het pad bijzonder asociaal, maar nu ervaar ik het als één van de meest sociale paadjes in het dorp. Daar boven op de dijk veranderden we in dorpse mensen.

Helaas, met de huidige dijkverzwaring zal het karakter van de dijk veranderen. Het smalle pad gaat uiteindelijk plaats maken voor een breder pad dat verdeeld zal worden in een fietspad en een wandelpad. Dat zijn de plannen, heb ik tijdens mijn wandelgangen vernomen. Voorlopig heeft het talud nu het aanzicht van een modderige zeedijk in wording en zullen we nog even moeten wachten op het uiteindelijke resultaat.
 
Modderpad 14 oktober 2015
 

maandag 12 oktober 2015

schrijfcursusje...


 
 
             Een sprintje schrijven. Het is niet de eerste keer dat ik dat doe. Al diverse malen heb ik die opdracht gekregen. Telkens opnieuw begin ik dan maar weer te schrijven. Eigenlijk zonder enig doel dan het volschrijven van een A-4tje, zoals ook in dit geval. Letters verschijnen op het lege digitale velletje en dansen door tot het velletje vol is.

             Het zonnetje schijnt en ik kijk af toe verlangend naar buiten. Op het tafeltje op het terras ligt een boek. Het ligt daar in de zon en helemaal klaar om opengeslagen te worden. Deze week zomeren we lekker na en wat is er dan fijner aan huisvrouw zijn dan uitgebreid te genieten van de vrijheid die je hebt.

Maar ja, deze huisvrouw moet weer zo nodig aan de gang. Cursusje doen. Cursusje schrijven. Dus schrijven dan maar. Ik heb al weer enige tekst gelezen over het fenomeen schrijven. Schrijven moet je vooral doen omdat je het leuk vindt. Er in eerste instantie niet op uit zijn om andere mensen te plezieren. Je eigen stijl ontwikkelen. Kijken wat je het beste ligt. Wat het makkelijkst van je pen of toetsenbord vloeit. Er ontstaat vanzelf publiek. Mensen die waarderen wat je schrijft en je daardoor stimuleren. Soms is het nodig dat je er op enig moment aan gaat sleutelen, maar vooralsnog laat je de woorden komen. Vang ze op en leg ze vast.

Schrijven doe je vooral met je gedachten. Als ik over de dijk loop schieten er allerlei zinnen door mijn hoofd. Halve gedichten liggen in de berm van het smalle asfaltpaadje. Weg gedruppeld, want vaak weet ik de zinnen niet meer of zijn ze uit balans.

Volgens mijn zoon wordt het daarom tijd dat ik een smartphone koop. Terwijl ik dan loop te dromen op de dijk kan ik direct de woorden en zinnen die bij me opkomen inspreken op die telefoon. Dat lijkt me inderdaad geen slecht idee. Ik heb zelf wel eens gedacht om met een notitieblokje de dijk op te gaan, maar daar heb ik dan pas erg in als het te laat is. Wie weet komt er dan toch nog een keer een smartphone in mijn bezit. Dan loop ik daar en gedraag me als een redenaar op een verplaatsbaar sinaasappelkistje.

Als ik het heb over inspiratie, dan doe ik daar langs de rivier de wildste ideeën op. Elke stap, elke blik, elke boeggolf van een schip dat voorbijvaart brengt me in andere sferen. Of dat nu interessant is voor een lezer dat laat ik in het midden. Toch lijkt het me heerlijk om de tijd en energie te steken in een verhaal. Een verhaal wat mensen boeit. Gedichten maken die aanspreken. En inderdaad, uiteindelijk wil je gewoon gelezen worden. Gezien worden. Het begint klein, het velletje en jij. Het eindigt met voldoening als mensen voelen wat jij voelde en zien wat jij zag.