tuintje

  We hebben een tuin. Niet een hele grote tuin, maar we hebben een tuin.

Graag mag ik me vergapen aan andere huizen met andere, vooral grotere tuinen. Toch zou ik die van mij niet willen missen. Wanneer ik neerstrijk op onze eigen vierkante meters ben ik de koning te rijk, want al is ‘ie’ niet groot de seizoenen zijn er goed te volgen. Vogels zingen rondom, struiken en bloemen ontplooien zich aan mijn voeten. Straks, als de zomer zich zal laten zien, zoemen de bijtjes rond de lavendel. Vissen spartelen in de vijver. Alles in het klein, maar wel van ons en dat is fijn.

  Vorige week scheen de zon dat het een lieve lust was en samen met manlief zat ik achter in de tuin. Aan de schutting hangt een gedateerde kokosnoot met nog een laatste restje vet. Er komen twee mussen aanvliegen, verkennen de spot en verorberen mondjesmaat het vet. Jammer dat de camera binnen ligt. De noot hang nog geen twee meter bij me vandaan en ik zou zo graag die twee brutaaltjes vastleggen. Ik loop naar binnen en haal de plaatjes-schieter. “Ze zullen wel niet meer komen”, zegt manlief. Als ik later alleen zit, komt één van de twee, het vrouwtje, weer aanvliegen, kijkt mij even aan, ziet geen gevaar en pakt weer wat vet. Dan komt de andere, het mannetje, en pakt ook wat. Het valt me op dat ze het niet opeten, maar meenemen. Er wordt dus flink genesteld en er zijn mondjes te vullen.

  Vanochtend heb ik zeldzaam lang uitgeslapen. De digitale cijfers van de wekkerradio kleuren rood de tijd 9.36..... Beneden gekomen loop ik, zoals gewoonlijk, naar buiten. het regent minuscuul kleine druppeltjes. Alles ligt onder een filter van kleine pareltjes. Snel de camera erbij en amper uitgeslapen ga ik door de knieën om de wondertjes vast te leggen. Bijzonder zijn vooral de bloemen van de rododendron. Bij een normale regenval sneuvelen deze tere roze bloemen. Binnen een mum van tijd verandert de prachtige struik van een stralend middelpunt tot een snotterig roze massa.