schrijfcursusje...

 

 

             Een sprintje schrijven. Het is niet de eerste keer dat ik dat doe. Al diverse malen heb ik die opdracht gekregen. Telkens opnieuw begin ik dan maar weer te schrijven. Eigenlijk zonder enig doel dan het volschrijven van een A-4tje, zoals ook in dit geval. Letters verschijnen op het lege digitale velletje en dansen door tot het velletje vol is.

             Het zonnetje schijnt en ik kijk af toe verlangend naar buiten. Op het tafeltje op het terras ligt een boek. Het ligt daar in de zon en helemaal klaar om opengeslagen te worden. Deze week zomeren we lekker na en wat is er dan fijner aan huisvrouw zijn dan uitgebreid te genieten van de vrijheid die je hebt.

Maar ja, deze huisvrouw moet weer zo nodig aan de gang. Cursusje doen. Cursusje schrijven. Dus schrijven dan maar. Ik heb al weer enige tekst gelezen over het fenomeen schrijven. Schrijven moet je vooral doen omdat je het leuk vindt. Er in eerste instantie niet op uit zijn om andere mensen te plezieren. Je eigen stijl ontwikkelen. Kijken wat je het beste ligt. Wat het makkelijkst van je pen of toetsenbord vloeit. Er ontstaat vanzelf publiek. Mensen die waarderen wat je schrijft en je daardoor stimuleren. Soms is het nodig dat je er op enig moment aan gaat sleutelen, maar vooralsnog laat je de woorden komen. Vang ze op en leg ze vast.

Schrijven doe je vooral met je gedachten. Als ik over de dijk loop schieten er allerlei zinnen door mijn hoofd. Halve gedichten liggen in de berm van het smalle asfaltpaadje. Weg gedruppeld, want vaak weet ik de zinnen niet meer of zijn ze uit balans.

Volgens mijn zoon wordt het daarom tijd dat ik een smartphone koop. Terwijl ik dan loop te dromen op de dijk kan ik direct de woorden en zinnen die bij me opkomen inspreken op die telefoon. Dat lijkt me inderdaad geen slecht idee. Ik heb zelf wel eens gedacht om met een notitieblokje de dijk op te gaan, maar daar heb ik dan pas erg in als het te laat is. Wie weet komt er dan toch nog een keer een smartphone in mijn bezit. Dan loop ik daar en gedraag me als een redenaar op een verplaatsbaar sinaasappelkistje.

Als ik het heb over inspiratie, dan doe ik daar langs de rivier de wildste ideeën op. Elke stap, elke blik, elke boeggolf van een schip dat voorbijvaart brengt me in andere sferen. Of dat nu interessant is voor een lezer dat laat ik in het midden. Toch lijkt het me heerlijk om de tijd en energie te steken in een verhaal. Een verhaal wat mensen boeit. Gedichten maken die aanspreken. En inderdaad, uiteindelijk wil je gewoon gelezen worden. Gezien worden. Het begint klein, het velletje en jij. Het eindigt met voldoening als mensen voelen wat jij voelde en zien wat jij zag.