 |
| Wintergezicht 4 februari 2015 |
Ik loop langs de dijk. Dat doe
ik bijna elke doordeweekse dag. ’s Morgens om een uur of negen de
wandelschoenen aan en de dijk op. Heen en terug naar de ‘Molen de Regt’. Nog
niet zo lang geleden liep ik dan boven op het talud. Ik kon dan uit kijken over
de rivier en aan de andere kant over de daken van ons dorp. Een inspirerende
wandeling. Elke keer anders. Soms warm. Soms koud. Soms winderig en soms helaas
ook regenachtig. Helemaal nat geregend thuiskomen. Ja, dat hoort erbij.
Het pad was erg smal. Niet
meer dan een meter breed en soms minder vanwege de overgroeiende vegetatie.
Ergerlijk vond ik dat. De breedte van dat pad. Als je samen met iemand loopt
kun je nauwelijks naast elkaar lopen. Komt er dan een tegenligger dan moet je
achter elkaar gaan lopen en stokt het gesprek. Tenzij je al schreeuwend tegen
de wind in je praatje af maakt en het hele dorp op de hoogte stelt van je
relaas. Sommige tegenliggers nemen het dan ook nog niet zo nauw met de ruimte
die je nodig hebt en duwen je richting grashalmen. Daar waar menig hondendrol
op de loer ligt om je schoenen te bevuilen. Een asociaal pad. Ik kan niet
anders zeggen.
Maar goed, terug naar het feit
dat ik de wandeling ’s morgens over het algemeen in mijn eentje doe. Nog steeds
ergerde ik me over de breedte van het pad. Tot ik tot een verbazende conclusie
kwam. Het pad is helemaal niet asociaal, maar juist heel erg sociaal. Ik zal
het u proberen uit te leggen.
Vroeger liep ik niet enkel en alleen
over de dijk. Mijn tocht begon altijd door het dorp heen en ging vervolgens dan
ter hoogte van ‘Molen de Regt’ de dijk op. Als je beneden door het dorp loopt
is het niet gebruikelijk dat je ‘deze en gene’ groet. We lopen als stadse
individuen langs elkaar heen, tenzij je de tegenligger in kwestie bij naam en
toenaam kent. Dan kan er nog wel een ‘hallo’ vanaf. Anders is het op de dijk.
Op het smalle pad, waar je elkaar bijna niet
kunt passeren zonder aan te raken, kun je dus letterlijk niet om elkaar heen.
Het zou toch van de zotte zijn dat je een dorpsgenoot dan passeert zonder een
enkele groet. Soms een formeel
‘goedemorgen’ en soms simpel
‘hallo’. Je komt er voor je goeie fatsoen niet onderuit. Zo is mijn kijk
op dit smalle pad door de jaren heen veranderd. Eerst was het pad bijzonder
asociaal, maar nu ervaar ik het als één van de meest sociale paadjes in het
dorp. Daar boven op de dijk veranderden we in dorpse mensen.
Helaas, met de huidige
dijkverzwaring zal het karakter van de dijk veranderen. Het smalle pad gaat
uiteindelijk plaats maken voor een breder pad dat verdeeld zal worden in een
fietspad en een wandelpad. Dat zijn de plannen, heb ik tijdens mijn
wandelgangen vernomen. Voorlopig heeft het talud nu het aanzicht van een
modderige zeedijk in wording en zullen we nog even moeten wachten op het
uiteindelijke resultaat.
 |
| Modderpad 14 oktober 2015 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten