Blokkendoos
Het is vandaag een
prachtige dag. De zon schijnt en zet de herfstkleuren in vuur en vlam.
Vanmorgen dus maar weer lekker aan de wandel op de dijk. De werkzaamheden
beginnen aardig op te schieten. Het laatste traject wordt afgerond en binnen
een week kunnen we weer over de originele weg rijden, zo verneem ik van een man
die met een bezem rondloopt. Ik zie dat
er wordt begonnen om het fiets cq. wandelpad te effenen. Nog even geduld en dan
kan ik weer voortschrijden op het talud. Eindelijk weer uitkijken over het
water en dromen over de verre einders die ik telkens in het vizier heb. Als ik
zo loop kan ik in de verte de hoge gebouwen van Rotterdam zien. Een van de
nieuwste aanwinsten, de Blokkendoos (van Rem) in de volksmond, kan ik zien. Het
gebouw staat vlakbij de Erasmusbrug en ervoor meren de schepen van de Holland
Amerika Lijn af. Grote passagiersschepen van de hele wereld gooien hier hun
trossen uit. Maar dat trekt mijn aandacht niet als ik daar zo op de dijk loop.
Nee, het schijnt dat Madonna een appartement heeft gekocht in de Blokkendoos. Ergens op één van de bovenste verdiepingen houdt zij domicilie. Het is geen permanente bewoning, maar toch. Het zou zomaar kunnen dat wij op afstand oog in oog staan, want het appartement bevindt zich aan de zijde die ik kan zien. Zelf zou ik nooit in een dergelijk hoog gebouw willen wonen. Ik voel me al hoog verheven als ik bij mijn zus op de 4e etage van de flat over de galerij loop. Ik kijk dan angstvallig naar beneden en ben blij als ik het flatje van mijn zus binnen kan stappen. Volgens haar moet je van een hogere verdieping springen om daadwerkelijk te ‘springen’, maar ik vind het hoog genoeg. Enfin, terug naar de dijk en naar Madonna.
Terwijl ik loop over de dijk kijk ik dus naar die Blokkendoos en prijs me gelukkig. Ik heb dan niet zoveel poen als Madonna. Ik kan me ook niet beroepen op succes en heb geen woningen op alle continenten, maar ik heb wel vrijheid en die dijk. Ik loop hier met mijn voeten op solide klei. Zij staat daar hoog verheven op haar balkonnetje op de misschien wel 30e verdieping. Ik kijk haar denkbeeldig aan en zwaai. Kom, loop een eindje met me mee. Even buiten de publiciteit en in de anonimiteit. Heel even genieten van de wind in je haren en de zon op je gezicht. Zonder beveiliging, zo veilig als wat. Kom Madonna, kom uit je ivoren toren, want hier kun je de vogeltjes horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten