en er was geen plaats meer ...

Scherenkust Zweden

   In 2006 gingen wij op vakantie met een camper. Onze bestemming is telkens dezelfde; Scandinavië. Eerst de lange tocht over de Duitse Autobahn. Daarna door Denemarken en tenslotte de laatste “grote weg” loodjes richting Gotenburg. 

  Het was eigenlijk al voorbij etenstijd, rond half zeven, dat we het toch wel welletjes vonden. We reden een schiereiland op om een camping te zoeken. Er zouden hier verschillende campings zijn, dus we dachten het voor het uitzoeken te hebben. De 1e camping zat vol. De 2e camping zat vol enz. Een Tom Tom hadden we nog niet en tenslotte tolden we rond op het eilandje en wisten zelfs de weg niet meer. Al rondjes rijdend kwamen we steeds bij dezelfde campings terecht. 

  We kregen nu toch echt honger en ten einde raad keken we naar een plekje langs de weg om de nacht door te brengen. Langs een weg met aan de éne zijde prachtige villa’s en aan de andere zijde landbouwgrond zag ik een plekje achter een bomenrij. In Zweden heb je het recht van vrij kamperen, maar voor de zekerheid belden we aan bij het huis aan de overkant. Een aanvaring met de gewoonten en misschien politie kun je niet gebruiken in het buitenland. De bewoonster bood ons aan om achter haar huis te gaan staan. We reden met de camper door het hek. De auto met de kinderen en een vriendin erachteraan. 

  Wat een vertrouwen in de mensheid. Ze was alleen in dat grote huis, haar man zat in Zwitserland. De enige voorwaarde was dat we op tijd zouden opstappen, want ze ging zelf de andere dag op reis. We beloofden ruim voor de aangegeven tijd, ik geloof 10.00 uur, weer weg te zijn. 

  Daar zaten we dan eindelijk. Een camper en twee tentjes en een bordje met pasta om half tien in de avond. Maar zo gelukkig. Een plek om te ontspannen. Je tijdelijke persoonlijke vierkante meters. 

  Zo moeten Jozef en Maria zich gevoeld hebben. Moe van het zoeken. Ontheemd door de afwijzingen. Eindelijk....Een dak boven hun hoofd en een plek om het gewicht van je voeten te halen. Een plek voor jezelf. En dan zat Maria ook nog met die zwangerschap. Nergens lees je over vrouwen die zich over haar hebben ontfermd in die laatste zware uurtjes. Jozef stond er helemaal alleen voor. Ach, de romantiek die wij er zo graag omheen verzinnen, zullen zij allerminst hebben gevoeld.

  Eén ding is zeker. Door deze gebeurtenis zo lang geleden, hebben wij voor altijd een plek in de tijd. De komst van onze Heer op deze aarde, en zijn verzoenende werk voor ons, heeft de weg naar de toekomst vrij gemaakt. Wie kan geloven als een kind in dat wat Jezus voor ons heeft gedaan, zal niet bedrogen uitkomen. Ontheemden, dat zijn wij hier, maar een plek is voor ons bereid. Niet achteraf en weggestopt, maar in het volle licht.

Een mens te zijn op aarde

in deze wereldtijd

is leven van genade

buiten de eeuwigheid

is leven van de woorden 

die opgeschreven staan

en net als Jezus worden

die ‘t ons heeft voorgedaan

(Gezang 172)

Fijne dagen gewenst